Nabyłam batik!....adquirí batík!

Cieszę się  bo obraz batikowy bardzo mi sie podoba , ale tą relacją chcę zapoczątkować opowieść o ludziach mieszkających w mojej andyjskiej wiosce. Myślę, ze nie jest to wioska zwyczajna, jej mieszkańcy to przedziwna mieszanina , tubylcy i przyjezdni, Wenezuelczycy i cala gama ludzi rożnych nacji , wielu  z bagażem niezwykłych przeżyć, imających  sie rozmaitych zajęć, które pozwalają im na egzystencję w tym gościnnym kraju.  Andyjczycy , moim zdaniem wyróżniają się pośród innych współobywateli  Wenezueli, są pracowici, bardziej dyskretni, z większym dystansem do ludzi ale kiedy zdobędzie się ich zaufanie darzą przybyszów prawdziwym sentymentem i w razie potrzeby śpieszą z pomocą. Sami są bardzo uzdolnieni, szybko się uczą, potrafią w jakiś cudowny sposób wydobyć z każdego instrumentu pożądane dżwięki , bez uprzedniej formalnej w tej dziedzinie nauki, rzeżbią w drewnie bez trudnosci, wyrabiają koszyki, są znakomitymi budowniczymi...Znalazłam się w tej wiosce  po raz pierwszy w 1976 roku, przeczytałam bowiem, że jest miejscem wielu rzeżbiarzy ludowych. Los sprawił, ze 20 lat póżniej zaczęliśmy tutaj  budowę naszego domu myśląc o naszym wieku emerytalnym. Z czasem poznaliśmy jej skomplikowany przekrój społeczny, jeżeli chodzi o narodowosci to można tu spotkać Włochów, Portugalczyków, Francuzów, Austriaków, Niemców, Belgów, Amerykanów z Północy, Argentyńczyków, Kolumbijczyków, Rosjan no i Polaków (ja! ale mieszka tutaj też córka polskiego żołnierza z armii Andersa, który ożeniwszy się Andyjka doczekał  14 potomkow). 

Przez zupełny przypadek zaczynam od Walerii, urodzonej w Wenecji, ale przywiezionej jako maleńka dziewczynka przez rodziców Włochów emigrujacych do Wenezueli. 

Mieszka w przeprzytulnym domu wybudowanym według własnego projektu, pełnym pamiątek rodzinnych i nie tylko rodzinnych, jest kobietą o wielkiej artystycznej wyobrażni zarabiającej na życie batikami, które tworzy z wielką dedykacją i z nieskończoną cierpliwością.W tym roku wybiera się na dłuższy pobyt do Europy, gdzie będzie miała okazję zaprezentować swoje dzieła . Ostatnio dostała zaproszenie do Pragi, które ją bardzo ucieszyło.  Zauroczona Walerią i jej pracami nabyłam sobie jej batik  i chyba zawiozę go do Warszawy!

Me alegra, porque el cuadro de batík me gusta mucho pero  con este relato quiero iniciar una descripción  de la gente que vive en mi  pueblito andino. Creo que este lugar es  poco común, sus pobladores  forman una comunidad compleja , los nacidos aqui y los que han echado raices llegando de remotos lugares, los venezolanos y  personas de una gama de naciones, muchos con historias de vida interesantisimas, sus diversas  ocupaciones  les permiten sobrevivir en este hospitalario pais.

 Los Andinos , segun mi opinión, destacan sobre el resto de los ciudadanos venezolanos, son  gente trabajadora,  discreta,  con mas distancia en el trato con la gente, pero una vez ganada su confianza  ofrecen mucho cariño y  ayuda cuando las circunstancias la requiere.

Son muy telentosos, de aprendizaje rápido, saben, como por la obra de milagro, tocar casi todos los instrumentos, haciendo sonar las melodías sin aprendizaje formal, tallan la madera sin dificultad, saben de cesteria, construyen las casas en forma maestra.  Encontré  este pueblo en el año 1976,  lo busqué porque leí sobre sus tallistas.  El destino  permitió que construiamos nuestra casa aqui, pensando del tiempo cuando nos íbamos jubilar. Con tiempo conocimos su complicada estructura social, conviven aqui múltiples nacionalidades...los italianos, los portugueses, franceses, austriacos, alemanes, belgas, los americanos del norte, argentinos, colombianos, rusos y por supuesto los polacos ( yo!!! pero tambien hija de un soldado polaco de la segunda guerra mundial, el cual se casó con una andina y formó una familia de 14 hijos)

 Comenzaré mi relato con Valeria,  nació en Venecia , fue traída a Venezuela por sus padres  italianos,  muy chiquitica , cuando ellos emigraron de Italia a este pais. Vive en una casa muy acogedora que ideó ella misma , llena de recuerdos familiares y no solo familiares , es una mujer de una creatividad artística increible, ganandose la vida al realizar los  cuadros de batik, los crea con una increible dedicación e infinita paciencia. Este año  viajará a Europa para presentar su obra. Ultimamente le llegó una invitacion de Praga donde se hizo conocer como artista.

Encantada con lo que hace Valeria me regalé un cuadro de batík de ella y pienso llevarlo a Varsovia.

To moj obraz, ptaki, kalie, kwiaty wszystko co gniezdzi sie w mojej glowie.
Este es mi cuadro,  los pajaros, las calas , las flores, los elementos que enredan mi cabeza!

Salon Walerii!
La sala de Valeria.

Brzeg obrazu jest charakterystyczny dla Walerii i przedstawia prawdziwy dowód na nieskonczoną jej kreatywność, pracowitość i cierpliwość, ten kto zna technikę batikową zadziwi sie nad skomplikowanym rysunkiem i mnogością kolorów .
Los cuadros tienen el borde muy laborioso, detalle muy característico  para Valeria, el que sabe como se hace batík queda asombrado por lo minucioso  para obtener tanto dibujo y colorido.

Prace w początkowej fazie,
Los cuadros en su estado inicial.

Inny z jej obrazów już po ukończeniu.

Otro de los batík, ya terminado.

Trochę detali domowych.

 Un poco de los detalles de la casa.

Ryba...inspiracją było znalezienie zwoju zardzewiałego druciku który skojarzył się Valerii z rybą, resztę dopełniły śmieci znalezione w przeróżnych okolicznościach.

El pez...Valeria se inspiro en un viejo y oxidado alambre , el resto es la basura encontrada con el fin de terminar lo imaginado.

 Półka kuchenna udekorowana starymi  naczyniami emaliowanymi.
 El estante de la cocina decorada con las viejas ollitas de peltre.

Świeta Jadwiga, dar sąsiada Walerii , który  budując swój dom dokopał się takiego skarbu! Jest w jakimś sensie symbolem domu Walerii..Miałam z nią zwiazaną bardzo przykrą przygodę, w czasie odwiedzin zahaczyłam o figurkę która stała na półeczce i Świeta Jadwiga spadła rozbijajac się na wiele fragmentów i fragmencikow, struchlałam , wiedziałam jaką wagę Waleria przywiązuje do tej figurki, to symbol jej domu...Waleria uspokoiła mnie ale widziałam jak trudno jej było przyjać to co się stało. Pozbierała wszystkie kawałki i z pieczołowitością tak  dla niej charakterystyczną zlepiła Jadwigę i dalej cieszy oko jej domowników i gości.
Santa Eduvigis de las Casitas,  es un obsequio del vecino que al construir su casa la encontro cuando escavaba el terreno para los fundamentos.
Para Valeria es el simbolo de su casa. Tengo un recuerdo muy poco agradable relacionado con ella, me tropece con el estante donde estaba parada, Santa Eduvigis se cayó al piso y se partió en fragmentos y fragmenticos. Me puse muy mal, sabía que Valeria le da un gran valor a la estatuilla, ella me tranquilizaba pero sabía como le dolió el infortunado hecho. Recogió todos los pedacitos y con, tan suya minuciocidad, logró reconstruir la figurita para la alegria de la familia y los visitantes.

Na koniec zostałam poczęstowana kawą na sposób andyjski. Cukier trzcinowy w swojej najsurowszej formie.
Finalmente Waleria me brindó el cafe al estilo andino, el azucar de caña en su forma mas autentica.

Pozdrawiam, saludos!