I tu i tam....Y aqui y alla: lipca 2014

Napisane już dawno, jeszcze w Andach, jeszcze w ogrodzie pełnym odgłosów ptasich, wśród gór porośniętych gęstą południowoamerykańska dżunglą, dopiero teraz, z Warszawy wysyłam te kolorowe obrazki w świat blogowy. Wiele się działo, wiele przyziemnych, za bardzo przyziemnych spraw do załatwienia, wiele przeszkód do pokonania, ale już tutaj jestem, odbyłam najdłuższą podróż w moim życiu do Polski, trzydniową by w końcu wylądować w Warszawie, z biletem w jedną stronę. Wrócę do Wenezueli , ale będą to bilety kupowane w Polsce i z powrotem do Polski. Chyba, ze sytuacja wróci do normalności.

Podróż długa , ale pozostawiająca w mojej pamięci wiele przyjemnych wrażeń i wiary w ludzką życzliwość.

To drzewko z mojego andyjskiego ogrodu jakimś cudem uratowało się od ścięcia, jest mało efektowne i zakorzeniło się w pniu innego drzewa, taka tropikalna obfitość i łatwość przeżycia. Na wiosnę, o czym się przekonałam kiedy już trochę podrosło, zakwita milionami białych drobnych kwiatków , pachnących mocną, odurzająca wonią, a potem oblepia swoje łodyżki taką samą milionową obfitością małych czeresienek, najpierw zielonych a potem pomarańczowych. I zaczyna się biesiadowanie ptaków, najpierw tych nektaro o potem czeresienkolubnych. Drzewko uzyskało status najważniejszego w ogrodzie...dzielę się więc jego obrazkami i polecam pozachwycać się nazwami tej latającej egzotyki wymyślonymi przez ornitologów dla polskich miłośników ptasiego świata.

Escrito mucho antes, todavia en los Andes, todavia desde el jardin lleno de los cantos de pajaros, entre las montañas cubiertas por los bosques tropicales, pero es ahora, desde Varsovia que envio estos imagenes llenos de color al mundo de los blog. Ha pasado mucho... mucho hacer y mucho esfuerzo , muchos obstaculos para vencer..pero aqui estoy... en Varsovia , despues de un viaje a Polonia mas largo de mi vida, de tres dias, con un boleto solo de ida. Pero regresare a Venezuela, solo que ahora el punto de partida sera Varsovia. Hasta que la situacion algun dia regresara a la normalidad. El viaje fue largo pero dejo en mi recuerdos de muchos ratos agradables y fe en la amabilidad humana.

Este arbolito de mi jardin andino se salvo de milagro , es poco atractivo y crecio enraizado en el tronco del otro arbol, demostracion de una fuerza tropical de la sobrevivencia y de una abundancia vegetal. En la primavera, como me percate cuando crecio un poco, aparecen millones de florecitas despidiendo un aroma fuerte y enloquecedor, y despues se carga de millones de cerecitas verdes y al madurar, anaranjadas. Comienza el disfrute de las aves, primero los que gozan del nectar y despues los que se desviven por las frutas.. el arbolito ahora es mi favorito.

Aqui van las fotos de las aves que visitan esta delicia vegetal.