Przy tej kapliczce zostawiłyśmy samochód... to Przełęcz Rydza Śmigłego położona 694 m n.p.m...i stąd pomaszerowałyśmy zielonym szlakiem na Mogielicę.
Mogielica jest najwyższym szczytem Beskidu Wyspowego o wysokości 1170 m n.p.m. i jako najwyższy szczyr tego pasma górskiego należy do Korony Gór Polskich.
Mogielica, el mas alto pico de Beskides Insulares de 1170 m s,n,m, y como mas alto del macizo forma parte de 28 picos de la Corona de Montañas Polacas..
A este pico decidi llegar, salimos desde pueblo Chyszowki donde dejamos el carro.
Najpierw krótko przez las.
Primero un corto sendero en el bosque.
Wczesna wiosna bo zaledwie początki kwietnia, każdy akcent koloru w przyrodzie robił na mnie wrażenie, rude zeszłoroczne liście bukowe gustownie ożywiały pejzaż.
Fueron primeros días de primavera , iniciandose mes de abril, sin signos todavía del despertar de la naturaleza, sin árboles brotando hojas nuevas...solo llamó la atención el marron de hojas de haya coloreando un poco el paisaje.
Wychodzimy na łąki małego przysiółka Chyszówek
Salimos del bosque a la pradera de Chyszowki.
Tuż przy ścieżce grupka zeszłorocznych dziewięćsiłów, uchowały się, na szczęście minęła moda na dekorowanie nimi ścian w mieszkaniach.
Jeżeli chodzi o zdobywanie szczytów to najbardziej lubię to właśnie,
y eso lo que me gusta mas cuando de subir la montaña se trata 😅
ale trzeba iść dalej
pero ni modo, hay que seguir!
Una sorpresita botánica....carlina acaúlis, crece en las montañas, en los pastizales y prados, es del año pasado ya disecada pero sigue llamando la atención por su belleza.
Pozostałość po dawnych wypasach owiec na tutejszych polanach.
Ya no pastean el ganado en este sitio quedó solo la cabaña de los pastores
Wchodzimy w las, droga robi się mniej komfortowa.
Otra vez entramos al bosque, el camino se volvió mas dificil.
Znowu ładnie podświetlony promieniami słońca buk.
Sigo admirada del color de árbol de haya.
Robi się stromo i kamieniście.
El camino se vuelve mas empinado y bastante pedregoso.
No, nie zawsze było łatwo.
Na odcinku 3,5 km jest blisko 500 m przewyższeń, no to całkiem nieźle i przyznaję, że dało mi się czasem dobrze we znaki.
Przy tej plamie fioletów czekała na mnie Artenka, bo jej 15 lat mniej dało jej nade mną przewagę..te kwiatuszki o ładnym kolorze, to żywiec gruczołowaty.
Pozwoliłam sobie na dłuższy zachwyt fioletowym łanem , zachwyt interesowny bo przy okazji pozbyłam się ociupinki zmęczenia.
Szczęścia dopełniły kępki przebiśniegów, już dawno przekwitłe na nizinach.
Kilka kroków i zaczęły się najcudowniejsze widoki,
Entuzjazm przygasł kiedy zobaczyłam wieżę , hen daleko na szczycie.
Co tam, mnie się nie spieszyło, pozwoliłam sobie na co najmniej półgodzinne zachwyty nad widokami, byłam samiutka , wszystko to tylko dla mnie.
Te zachwyty przerwała mi Artenka, zadzwoniła i sprowadziła mnie na ziemię, czekała pod wieża widokową, więc opornie ale posłusznie zagłębiłam się w lasek, ostatni etap trasy.
po 20 minutach stanęłam pod wieża..uffff
Zięba na baziach uchwycona
i nawet Tatry można było wyłuskać.
Oprócz Polany Wisnikówka po przeciwnej stronie Mogielicy jest inna polana, Stumorgowa, równie a może nawet bardziej podziwiana niż Wiśnikówka, ale zabrakło sił by zejść na nią a potem znowu wejść...nie!...Wiśnikówka była bardzo piękna i wystarczyło.
Czas na powrót, wieża została daleko w tyle,,,
A na Wiśnikówce po drugiej stronie ścieżki całe łany przebiśniegów, które nam umknęły, kiedy szłyśmy pod górę.
Wejście zatarasowane, ciekawscy nie są tutaj mile widziani.
Fajny dzień...
Fue día bonito
Pozdrawiam y saludos
No fue facil.
A lo largo de 3,5 km el sendero gana 500m en altura, es una elevación considerable y lo he sentido mas de una vez.
Aqui me esperaba Artenka, se adelantó bastante, míos ,15 años mas hacen la diferencia ... me esperó para enseñarme este grupito de planticas violeta...son flores de dentaria glandulosa
Descansé un poco viendo las flores.
Zaraz potem znalazłam się na polanie Wiśnikówka, myśląc, że już jestem tuż tuż..że to już prawie szczyt, Artenka znowu mi zniknęła.
Agunos pasos mas y me encuentro en un claro, de nombre Wisnikowka, felíz... pensando que la cima esta ahí mismo...Artenka otra vez se adelantó.
Me puse mas felíz todavía al ver las campanillas de invierno.
Kilka kroków i zaczęły się najcudowniejsze widoki,
Caminando un poco mas me quedé impresionada con las vistas , fantásticas ....
Mi entusiasmo se apagó un poco cuando divisé la torre en la cima de Mogielica, estaba todavía a gran distancia...
Pero pensé... que importa, no tengo apuro ninguno, me quedé un tiempo largo en el sitio disfrutando de paisajes, sola y convencida que toda esa maravilla es solo para mi..
Ese encantamiento cortó mi amiga, me llamó por el teléfono avisando que me espera en la cima , asi que comencé caminar de nuevo.
20 minutos y alcancé la meta
Zdobyta, a kijki nie moje, nie lubię używać takich artefaktów.
Llegué !!!
Chwilę pobyłyśmy pod wieża, popstrykałam trochę ...
Siguen las vistas magníficas.
Logré una fotico de pinzón, habitante del lugar.
No i na koniec się wspięłam na 22 metrową wieżę.
Finalmente subi 22m adicionales y alcnacé el último piso del mirador.
A z wieży, to dopiero widoki !
Y seguí admirandome de vistas.
Con un poquito de insistencia pude avistar en el horizonte el mas alto macizo montañoso de Polonia, Las Tatras
Widać?
Alli está...!!
Del otro lado de la Mogielica se encuentra otro claro, Stumorgowa, tal impresionante o a lo mejor mas que Wisnikowka, pero ya no tuve fuerzas para bajar hacia allá y después volver a la cima..asi que convencida que claro de Wisnikowka es igualmente bella me resigné y quedé satisfecha con lo que ya logré.
El regreso, torre quedó atrás.
En el Claro de Wisnikowka, del otro lado del sendero divisamos unos grandes espacios cubiertos por campanillas de invierno que no vimos al subir.
Zejście było może łatwiejsze ale trzeba było bardzo uważać by nie potknąć się na kamieniach.
Znowu Chyszówki i uczucie dużej satysfakcji, góra zdobyta a widoki warte wysiłku, to naprawdę szczyt o niewiarygodnie atrakcyjnych widokach...
La bajada sin duda fue mas facil pero la presencia de muchas piedras en el sendero nos obligó poner mucha atención en cada pisada y eso causó un gran cansancio.
Pero quedó satisfacción, mucha satisfacción de llegar a la cima y poder disfrutar de vistas extraordinarias.
Mimo zmęczenia jeszcze trzeba było zaliczyć Nepomucena , był po drodze..w Łętowem, dotarcie było skomplikowane, wąska, na jeden samochód uliczka, ale widać kapliczkę...
Aun con cansancio decidimos ubicar una capilla de San Juan Nepomuceno, una mas para enriquecer la documentación que recopila mi amiga sobre culto del santo en Polonia.
Nos costo trabajo encontrar el sitio , por un caminito angosto, de tierra ..la vimos de lejos...
La entrada obstaculizada
ale dałyśmy radę , przedarłyśmy się.
pero pudimos emtrar..
A we wnętrzu perełka, rzeźby ludowe, co prawda wśród szablonów ale ołtarzyk ma swój niezaprzeczalny urok.
y gran sorpresa, una bella capilla bien cuidada con tallas de arte popular
i jest św. Jan Nepomucen
y lindo San Juan Nepomuceno tallado por un artista popular.
jeszcze przebicie się przez gąszcz i już mogłyśmy wracać do naszej kwatery.
Abandonamos el sitio , lo dejamos como lo encontramos y regresamos a nuestro hospedaje.
Fajny dzień...
Fue día bonito
Pozdrawiam y saludos
