Caminha z widokiem na Hiszpanię, a popołudnie w Viana do Castelo.....Caminha con la vista a Espana, la tarde en Viana do Castelo

Jedziemy do Caminha!
no to jedźmy...!
miasteczko pamiętające średniowiecze, położone przy ujściu rzeki Minho do Atlantyku...w swej końcowej części rzeka jest granicą pomiędzy Portugalią i Hiszpanią . Po stronie hiszpańskiej rozsiadło się miasto La Guardia.

     Trochę padał deszcz  więc moja wnuczka miała okazję by uświetnić miasteczko różowym kolorem.  W czasie chodzenia po kamienistych uliczkach sypnęło nawet gradem..


Vamos a Caminha!
Vamos...
La ciudad recuerda los tiempos medievales, situada en la desembocadura de rio Miño al Atlantico...en su parte final el rio hace de frontera entre  Portugal y España 
Del lado español se halla  ciudad  La Guardia.
             De vez en  cuando llovia asi que mi nieta tuvo la oportunidad de lucir el paragua y a la vez adornar la ciudad con un poquito de color rosa. En un momento de paseo nos cayo granizo...

 

w co trudno uwierzyć patrząc na niebo  w momencie kiedy usiłowaliśmy zwiedzić kościół parafialny pod wezwaniem Matki Boskiej Wniebowziętej. Zamknięty na cztery spusty, w końcu to nie byl sezon turystyczny.
Dificil de creer lo de granizo viendo el   cielo azul en el momento cuando quisimos   visitar la iglesia de Nuestra Señora de la  Asuncion.  Sus puertas estaban bien cerradas, no fue el tiempo de temporada turistica.



Zaczęto jego budowę w roku 1488, ale ukończono w XVI wieku.
Se inicio su construccion en el año 1488..termino en el siglo XVI

         Wobec tego skierowaliśmy się na główny plac, gdzie naprzeciw ratusza stoi  kościół w stylu renesansowym pod wezwaniem św. Rity z Cascii, patronki miasteczka.
Obok kościoła zaparkował samochód , jego właściciel zadbał by  zlał się idealnie z kolorytem domów i ulic.
          Nos dirigimos hasta la plaza central, donde junto al ayuntamiento se encuentra  iglesia renacentista de Santa Rita Casia,  patrona de la ciudad.  
Al lado de la iglesia estaba estacionado un carro jugando perfectamente  con los coloridos del lugar.

We  wnętrzu zwrócił moją uwagę bogato złocony ołtarz z figurką świętej, mnie ujęły dwie figury : Jezusa i Matki Boskiej Bolesnej umieszczone po jego lewej stronie.

En el interior se encuentra cubierto ricamente de oro, el altar   con la figura de Santa Rita , me llamaron la atencion dos figuras , una de Jesus y otra de Nuestra Senora de los Dolores colocados de su lado izquierdo.

Kiedy spacerowaliśmy po placu zaczął padać deszcz a nawet sypnęło gradem..znowu różowy parasol dodał koloru szarobiałemu miastu...

Paseando por la plaza comenzo llover y granizar...el paragua rosado avivo los blanconegros de la ciudad.

 Jeszcze pojechaliśmy zobaczyć ujście rzeki Minho, po drugiej  stronie już Hiszpania.
Nos fuimos  hacia la desembocadura del Miño....de otro lado se vislumbra España

a tu jeszcze brzeg portugalski
aqui la orilla portuguesa



przechodzimy przez wydmy będące pod ochroną  i pokryte  bardzo zieloną trawą i lasem iglastym.
Atravesamos las dunas cubiertas con un verde intenso de la grama y pinos

i dochodzimy nad Atlantyk
y llegamos al Atlantico

Miasteczko było jakby uśpione a nas zżerał głód...okazja by pojechac do Viany do Castelo. Po obiedzie  należało zjeść jakiś deser ale na ten, obiecany mi już od wielu lat musiałam czekać do 5 po południu. A więc ...poszliśmy w miasto!

Ładnie rozwieszone pranie..mój wkład dla Klubu Podglądaczy Prania, którego przewodniczącą jest Spokostanka ...a kolorki całkiem całkiem, dodają uroku tej wąskiej uliczce.

La ciudad parecia dormida, nosotros necesitabamos a comer...decidimos ir hacia Viana do Castelo. Despues de almuerzo provocaba  un postre ,  para degustarlo tuve que esperar hasta las 5 de la tarde ..
Asi que ...a caminar por la ciudad!
Una ropa tendida de colores pasteles ...añadio un encanto peculiar al lugar.

 

Na głównym placu wystawa szopek a za oknem na saksofonie mile grał ten młody człowiek
En la plaza central de Viana hubo una exposicion de nacimientos..desde la galeria a traves de la vidriera sonaban melodias tocadas por    un saxofonista de la calle.

jeżeli ulice są wyłożone czerwonymi dywanami to znak, że nastał czas bożonarodzeniowy, wszędzie w Portugalii  takie czerwone chodniki zdobią ulice sklepikowe.
Las alfombras rojas adornan en la navidad las calles  comerciales de la ciudad en toda Portugal... 

Muzeum ludowych strojów musiałam zwiedzić...to są stroje z regionu Viana do Castelo
El museo de trajes tipicos de la region., para mi una visita obligatoria

a tu ku memu zdumieniu strój ślubny, w tym regionie pary nowożenców ubierano na czarno.
Me sorprendio el color negro de los trajes de boda de los novios

Największe świętowanie w Vianie odbywa się 20 sierpnia w czasie którego odbywa się procesja z Matką Boską de la Agonia..której oddają się w opiekę rybacy wypływający w morze . jednocześnie ten dzień jest świętem strojów ludowych, których rozmaitość jest bardzo duża w tym regionie. Zrobiłam zdjęcie zdjęcia  muzealnego bo mimo, że chciałabym bardzo być w mieście w tym  czasie, jeszcze nie miałam okazji by w święcie uczestniczyć...
La mayor fiesta de Viana tiene lugar el 20 de agosto, este dia se homenajea a Nuestra Señora de la Agonia, la patrona de los pescadores que salen al mar en tiempos de tormentas y tempestades, simultaneamente es el dia del traje tipico,  esta region demuestra su gran variedad.
La foto es de la foto del museo, levanto en mi un deseo enorme de participar algun dia  en esta increible celebracion.

Wychodząc z muzeum dzieci miały okazję by wykazać się swoją fantazją i ozdobić drzewko elementami zdobniczymi w kształcie serduszka charakterystycznego  la Viany..

Saliendo del museo los niños tenian dispuestos en una mesita los creyones y corazoncitos, el tipico adorno de Viana, en papel blanco...para que con su creatividad le dieran colores . Despues los colgaban en el arbolito de entrada.

ta  dam!!!
Ya esta!

Ciągle jeszcze trzeba było czekać na obiecany deser!
Dalej chodzimy po uliczkach, w pewnym momencie otworzył się widok na kościół św. Łucji ,  położony wysoko na wzgórzu,  góruje nad miastem.
Todavia sobraba el tiempo para saborear el postre prometido. 
Seguimos en las calles, en un momento se abrio  la vista hacia el santuario de Santa Lucia, puesto en una cima y reinando sobre la ciudad.

Można się wspiąć na wzgórze i stamtąd podziwiać przewspaniały widok na ujście rzeki Limy do Atlantyku...te zdjęcia zrobiłam rok temu pod koniec września.
Vale la pena subir a la cima y extasiarse con la vista...en Viana el rio Lima desemboca al mar...
                               estas fotos hice hace un año a finales del septiembre

jest na pewno atrakcyjnym miejscem by wziać ślub!

Lugar atractivo para celebrar las bodas

    I w końcu obiecana słodkość...pączki berlińskie,  tajemnicą jest ich sposób przyrządzania, szczególnie krem,  którym są nadziewane, ma ściśle strzeżoną recepturę.Historia podobna do lizbońskich pasteles de Belem. Pączki są sprzedawane tylko dwa razy dziennie..pierwszy raz w godzinach porannych i drugi  około 17 tej. Przed cukiernią ustawiają się długie kolejki. ..kto nie zdąży na czas odchodzi połykając, zrezygnowany, ślinę.

Finalmente llego el tiempo de comprar tan esperado postre..bolas de Berlin! es secreto su modo de preparacion especialmente el de la crema que rellena los dulces, caso parecido al de  los pasteles de Belen en Lisboa.
Las bolas de Viana estan a la venta dos veces al dia...una vez por la mañana y una por la tarde ...frente de la pasteleria se forman colas, muchos se quedan sin poder disfrutarlos , suelen acabarse antes de satisfacer a todos.

Cukiernię i pączki stworzył  nieżyjący już Manuel Natario,   bacznym okiem kontroluje z  portretu prace jego następców...
La pasteleria y los dulces son obra de Manuel Natario, ya ausente pero desde su retrato vigila atentamente el trabajo de los empleados

Odchodzimy z pudełkiem wypełnionym pączkami ze współczuciem patrząc na czekających w kolejce amatorów tego specjału.
Nos retiramos con una cajita llena de dulces compadeciendo a los que esperaban todavia en la cola...

pozdrawiam i polykam ślinkę na samo wspomnienie
saludo y trago saliva al recordarlos